You are either with us or against us
Nog maar acht dagen. Dan kiest Amerika voor hoop en niet voor angst. Althans, dat is de diepste wens van de ongeveer 4000 Kerry fans die zijn komen opdagen voor de Kerry rally op een parkeerplaats in Green Bay. Uren hebben zij in de bus gezeten, in de rij gestaan en in de kou gewacht voordat zij eindelijk hun ‘nieuwe president’ mogen aanschouwen. En Bon Jovi.
Nancy en Bill Skadden, de mensen waar ik logeer in het landelijke Noord Oosten van de staat Wisconsin, hebben de kaartjes voor de rally geregeld. Om 5:00 uur pm zitten we klaar in de bus. Nancy stelt me voor aan de plaatselijk journalist Roger Kuhns die me gedurende de hele avond van achtergrondinformatie voorziet. Zeker als mijn gids Nancy later die avond in de massa verdwijnt om nog beter zicht op de presidentskandidaat te hebben. Wat haar betreft is hij het al: ‘He looks much more like a president than Al Gore did. He even looks more like a president than Bush does at the moment.’
Er heerst een opgewonden stemming in de bus: nootjes, ritz, tootsie rolls en water worden uitgedeeld. Vele applausen en schouderklopjes gaan naar iedereen die maar iets georganiseerd heeft. Kinderen achterin in de bus schrijven brieven aan Kerry en laten deze vol trots aan me lezen: ‘Dear mister Kerry, I have a friend with diabetes and she needs good medicin. We love you and we need you’. Op de ramen van de bus worden sterren geplakt en veel, heel veel bordjes met allerlei kreten. Wisconsin Kerry Country is wel de meest prominente. Voor de insiders verwijst dat naar de slogan Wisconsin Dairy Country waarmee de staat de trots op haar zuivelindustrie tentoonspreidt.
Het terrein waar de rally wordt gehouden is een parkeerplaats vlak bij het vliegveld van Green Bay (population 102.313) en naast het hotel waar Kerry en zijn drie busladingen tellende hofhouding die nacht zullen doorbrengen. Op het terrein is een podium gebouwd met een zwart theaterdoek, een katheder en een groot bord met daarop ‘a fresh start for America’. De plaatselijke Bruce Springsteen zorgt voor wat entertainment tijdens het wachten en ook de veiligheidscheck zorgt ervoor dat je je niet hoeft te vervelen. Mijn riem moet af en mijn jas moet met de hand gecheckt. Bill wordt uit de rij genomen en gaat terug naar de bus. Hij verkiest het van zijn vader gekregen Zwisters zakmes boven het aanschouwen van Kerry. Er zijn grenzen aan politieke steun.
Ook de marketing mensen van Kerry houden ons bezig. Zij delen de bordjes uit met daarop: 8 more days. Een man in pak met oortelefoon vraagt ons om één bord eraf te nemen en de rest naar het midden door te geven: ‘dat is voor het camerashot voor het nieuws van tien uur’. Het terrein wordt steeds meer opgepoetst en aangekleed. Niet voor de komst van de presidentskandidaat maar voor de tv uitzending die twijfelende kiezers moet overtuigen. Eén verkeerd woord en één verkeerd shot of het kan gedaan zijn. Ook de mensen die op het podium als decor zijn neergezet zijn zorgvuldig uitgekozen: een paar jonge mensen, een paar oude, een paar Vietnamveteranen, een kind (hé, dat is dat kind uit de bus), een native American, een zwarte vrouw. Keurig ‘politiek correct’, aldus Nancy en Roger.
Ondertussen voel ik me steeds meer in de Truman Show. De kleuren zijn net te fel, de borden net te glimmend, de mensen net te opgewonden, de woorden net te opgepoetst. Gelukkig is het koud en moeten we heel lang wachten. De journalist Roger zegt dat je eraan went als je er een paar keer bij geweest en dat het dan echter gaat lijken. Hij draagt dan ook een gleufhoed, een stropdas en cowboy laarzen. Misschien heeft hij gelijk. Ik heb alleen tv als referentie voor optredens van Amerikaanse politici.
Om kwart over tien is het show time. De Brown County Executive Nancy Nusbaum kondigt aan dat er wat gaat gebeuren. Een scoutingmeisje met een grote glimlach komt naar voren. Voor ik het weet kijkt iedereen om me heen ernstig naar de vlag en zeggen zij de 'pledge of allegiance' op. Dat was ik vergeten, dat hoort er natuurlijk ook bij. Nancy verklaart me later dat dit het enige goede is dat uit 11 september is voortgekomen. ‘De vlag is nu weer van iedereen. Daarvoor was hij alleen van de rechtse mensen’.
Een verkleumd meisje in een kort rokje met een viool en een microfoonstandaard rent het podium op. Zij wordt vergezeld door de standaard roadie gekleed in zwarte broek, zwarte kistjes, en met een ledderman aan de broekriem. Twee minuten later staat Bon Jovi op het podium en drie minuten later roept hij ons op voor Kerry te stemmen. Daarna kondigt governor Jim Doyle de hoofdgast aan. Kerry kan niets dan goed doen. In zijn speech refereert hij aan ratio en emotie gelijk: de waarheid moet verteld gaan worden en het land moet kiezen voor hoop en niet voor angst (met dank aan Michael Moore). Nancy vindt dat het mooiste dat hij heeft gezegd. ‘Dat mag nog wel een paar keer in de krant komen’.
Ja, ik weet het, wederom is het me niet gelukt om in het andere kamp terecht te komen. Ik heb wel wat meer Bush bordjes gezien, maar nog geen mensen gesproken. Eenmaal omarmt door de Kerry aanhang is het moeilijk nog een uitstapje naar de Bush fans te maken. Ook tijdgebrek en mijn eigen politieke voorkeur spelen ongetwijfeld mee. Of zoals een man die tijdens de rally naarstig op zoek was naar vrijwilligers om stemmen te werven, zei: ‘You’re from Europe? You must hate Bush.’ Toen ik dat beaamde maar er aan toevoegde dat ik zijn onhandigheid ook wel grappig vind, draaide hij zich gepikeerd van me af. Relativering is onmogelijk. You are either with us or against us, lijkt in deze tijden toch echt voor alle Amerikanen op te gaan. Een sprankje hoop in een verdeeld land. 7 more days to go.
