|
Robin Lozada geeft les aan trainees op een bank in Madison. Zij vindt het niet prettig als haar leerlingen “talk politics” omdat het tot te veel onrust leidt. Toch sprak de klas gisterenochtend over hun keuze tijdens de presidentsverkiezingen. Een klas met allemaal meisjes en één jongen. De meesten stemmen conservatief. De redenen die de meisjes gaven, deden Robin de klas uitlopen: ‘Omdat mijn vriendje dat wil’, ‘omdat mijn ouders altijd liberaal stemden’. Ze vertelt me in haar huiskamer dat ze zich ergert aan de tweedeling die hun stelsel veroorzaakt. Het hele land in is in tweeën gespleten gedurende een aantal maanden. Een normaal gesprek tussen de twee kampen is bijna niet mogelijk en dus kiest ook zij er vaak voor de discussie te mijden.
Eerder die dag vertelt Derek de timmerman me hetzelfde verhaal. Terwijl hij een zelfgemaakte boekenkast plaatst in het huis van de vrienden waar ik logeer, steekt hij van wal: “Zeker sinds de laatste verkiezingen waarin vierhonderd stemmen het verschil maakten, is het land gespleten in twee grote groepen. Vierhonderd mensen, zoveel mensen wonen er in deze buurt. Het is belachelijk dat daarom de ene partij het zo voor het zeggen heeft. Het is niet eens zo erg dat mensen verschillende ideeën hebben, het is erg dat communicatie tussen de twee groepen niet meer mogelijk is door dat gedoe met de laatste verkiezingen.”
Aan Robin en haar man Kevin vroeg ik of die polarisatie niet juist goed is voor het debat. In Nederland klagen we immers altijd dat een debat niet meer mogelijk is omdat er zoveel nuances aan zitten en er geen duidelijke verschillen meer zijn tussen links en rechts. Ik vertel hen dat onze politieke debatten vaak verzanden in technische oplossingen in plaats van de principiële discussies die het zouden kunnen zijn. En dat een oplossing door sommige politici wordt gezien in een sterkere polarisatie. Robin en Kevin vinden dat inderdaad dat wel kan helpen, maar dat die gespleten persoonlijkheid van een land tot te veel verschillen kan leiden. Verschillen die niet meer te overbruggen zijn. Wat kunnen de coalitie en de oppositie inclusief de vakbonden van deze gespleten persoon leren? Tegenstellingen scheppen duidelijkheid in het debat, maar oprechte spelregels (zoals het nauwkeurig tellen van stemmen, of het nakomen van afspraken) zijn nodig om geen regelrecht gapend gat te creëren.
|
