Het ‘profiel’ van de radicaliserende moslim met een voortijdige hunkering naar 72 maagden kennen we inmiddels wel. Zo waren de jongemannen die de metrotunnels in Londen verbouwden voorbeeldige studenten aan de universiteit Leeds. Noemde een oud-docent van Mohammed B. zijn voormalig leerling een "slimme jongen die er wel zou komen" en schijnt Samir A. volgens zijn chemiedocent "heel normaal, vriendelijk en sociaal" te zijn.
Wolven in schaapskleren dus. En daarom, zo verkondigde staatssecretaris Rutte onlangs, is waakzaamheid geboden. "Als iemand echt raar gaat doen en bijvoorbeeld ineens alles wil weten over de heilige oorlog, dan moet dat worden doorgeven aan het schoolbestuur en de AIVD. De inlichtingendienst moet dan constateren of het toch gewoon om een afwijkende belangstelling gaat." Hoezo afwijkende belangstelling? Het lijkt me meer dan logisch dat moslims zich tegenwoordig bekommeren om hun broeders in Afghanistan, Irak, Palestina en Tsjetsjenië. Zo gerechtvaardigd zijn die oorlogen van Bush en bondgenoten nou ook weer niet.
Waar ik me meer zorgen om maak is de radicalisering onder autochtonen, ingegeven door een uit zijn voegen gebarsten mediahype. Groenlinks Kamerlid Naďma Azough verwoordde het als volgt: "Vroeger was ik nog gewoon Naďma, nu ben ik Marokkaan." De moslimidentiteit is synoniem geworden aan eerwraak, huiselijk geweld, criminaliteit en terrorisme. Dat terwijl – als ik met moslims over hun religie spreek – een ander beeld krijg. Zo ook toen ik in Istanbul moskeeën bezocht. Ik zie daar vrome mensen die een zinvolle betekenis aan hun leven willen geven. De shoarmaboer op de hoek heeft met zijn kromzwaard nog steeds niet mijn kop eraf gehakt, maar gebruikt het om een schaap zodanig ambachtelijk te bereiden dat het tussen mijn broodje past.
Wat hebben de islamkritische ‘helden’ van de vrijheid van meningsuiting dan eigenlijk bereikt? In de veronderstelling dat de Jihad met een pennenstrijd te stoppen is, hebben zij – door de moslimgemeenschap als geheel te criminaliseren – sociale uitsluiting gekatalyseerd. Dat na de moord op Van Gogh de pleuris uitbrak, zegt meer over onze xenofobie dan over vermeende islamitische moordlust. Zolang wij onze moslimmakkers met argwaan benaderen, hen niet uitnodigen voor sollicitatiegesprekken en vuile blikken blijven toewerpen, moeten we ook niet raar opkijken dat bij een enkeling de stoppen doorslaan en de Koran misbruikt wordt om de Jihadistische leer te praktiseren.
Om met een citaat uit het videotestament van Samir A. af te sluiten: "Jullie worden als strijders beschouwd, omdat jullie deze regering hebben gekozen." Denk daar even aan bij de komende verkiezingen…
