Terwijl in Nederland de angst door de straten giert, koers ik op het moment van schrijven richting Boedapest. Onder mij glijden witte stroken land, Vinex-wijken en autowegen. Maar nu ik mijn hoofd door het bepakte wolkendek steek, voel ik me pas echt bevrijd van het Sodom en Gomorra der lage landen.
Waar wantrouwen de samenleving doet splijten, pessimisme volksemotie nummer één is, en vrijheid geen vanzelfsprekendheid meer is. Een natie uit balans, geteisterd door terreur. Een volk in verwarring, op zoek naar identiteit. Ja, wat is het toch heerlijk om nu op vakantie te gaan...
Inderdaad, ik heb hier voor me een paar van die opinieblaadjes liggen, waarin de handelaren in angst hun koopwaar aan de man brengen. Toch heeft De Groene een interessant verhaal, hoewel de insteek treurig stemt. De verslaggever reisde af naar Siberië om bij Nederlandse inteeltmigranten zestiende eeuwse 'oer-Hollandse identiteit' op te graven. De verslaggever komt er achter dat de mensen aldaar een besef hebben dat ze 'anders' zijn, maar waarin ze verschillen van de inboorlingen blijft een raadsel. Wel wordt duidelijk dat hun voorouders vervolgd werden, mogelijk door de zwarte kousen die nu de Veluwe hebben geconfisqueerd.
Onlangs interviewde Netwerk een Nederlands-Canadese oma. "Wij hebben ons wel aangepast", vertelde ze trots, verwijzend naar ‘de moslims’ die dat blijkbaar niet doen. Dat terwijl die oma en haar familie zo ongeveer een hele nederzetting uit de grond getrokken hebben in Canada, om van hun vrijgemaakte kerken – waar ze in het Nederlands preken - nog maar niet te spreken.
De regering heeft nu zelfs een commissie benoemd die de “canon van Nederland” moet produceren: “het geheel van belangrijke personen, teksten, kunstwerken, voorwerpen, verschijnselen en processen, die samen laten zien hoe Nederland zich ontwikkeld heeft tot het land waarin we nu leven”. Deze canon moet een richtsnoer worden voor onze nationale identiteit.
Het is om droevig van te worden. Nederlanders die wanhopig op zoek zijn naar hun identiteit, terwijl ze met opgeheven vingertje allochtonen manen tot integratie. Ik heb niets tegen een beetje geschiedenisles, maar we moeten niet de illusie hebben dat we daarmee de kloof tussen autochtonen en allochtonen kunnen dichten. Een gedeeld besef van cultuur en historie van een land, kan een tweedeling niet lijmen. Zwarte Amerikanen en zwarte Zuid-Afrikanen kunnen daarover mee praten.
Eerste prioriteit is dat we opnieuw ‘leren samenleven’. Pas als dat gelukt is kunnen we een nieuwe volksidentiteit vaststellen: een identiteit die dus ook gevormd zal worden door de één miljoen moslims in ons land.
