Een eigenaardig kenmerk van fraudeurs is dat zij vaak achteraf zeggen zich van geen kwaad bewust te zijn. Sjoemelen met bonnetjes verheffen zij tot kunst en wie zijn wij dan om dat te bestempelen als ordinair stelen? Frauderen is namelijk niet voor domme mensen. Je moet kennis hebben van regelgeving, de mazen in de wet weten te vinden en als die er niet zijn, een constructie bedenken die er op papier proper uitziet.
Ook is het aan te raden je te verdiepen in het controlebeleid van de instantie die je voornemens bent te gaan oplichten. Met een beetje kansrekenen kun je erachter komen hoe je het risico gepakt te worden aanvaardbaar klein kunt maken.
Hoewel ze tegen de lamp is gelopen, mogen we Gonny van Oudenallen in deze prijzen om haar vakmanschap. Als fractievoorzitter van de Amsterdamse eenmansfractie Mokum Mobiel huurde ze voor 21.200 subsidie-euro’s het bedrijf Studio Dreams Come True in voor advies. Dat mag natuurlijk. In de boekhouding zag het er ook allemaal keurig uit. Totdat de gemeentelijke accountantsdienst Acam erachter kwam dat Studio Dreams Come True bij de Kamer van Koophandel staat ingeschreven op naam van Hillegonda Francisca Maria Koster.
Nu wil het toeval dat mevrouw Van Oudenallen en mevrouw Koster elkaar nogal goed kennen; ze innen dezelfde inkomsten, ze geven hetzelfde geld uit en komen elkaar dagelijks tegen bij het tandenpoetsen. Tandenpoetsen? Jawel, mevrouw Koster en mevrouw Van Oudenallen zijn één en dezelfde persoon. Kortom, mevrouw Van Oudenallen huurde zichzelf in om zichzelf te laten vertellen wat ze in de gemeenteraad moet roepen. U zult begrijpen, er is maar één offerte uitgebracht, de samenwerking verliep soepel en mevrouw Van Oudenallen kon zich volledig vinden in het uitgebrachte advies.
Alhoewel, het is nog maar de vraag of er ooit een echt advies geschreven is. “De Acam heeft de aard en de resultaten daarvan niet kunnen vaststellen”, meldde een gemeentevoorlichter aan het Parool in 2005. Toch biedt het uittreksel van de KvK meer duidelijkheid. Studio Dreams Come True heeft als doelstelling “het verrichten van verkoopbevorderende activiteiten en het bedenken en uitwerken van ideeën en gektes in de meest ruime zin des woords”. En getuige de boekhouding van Mokum Mobiel heeft de eenmansfractie heel wat ‘verkocht’ aan haar eigen fractievoorzitter.
In 2003 kreeg Mokum Mobiel namelijk 133.025 euro subsidie. Daarvan werd 17.200 euro gepind door Van Oudenallen, waarvan slechts 3.500 euro door bonnetjes kon worden gedekt. Daar bovenop komt nog een bedrag van 29.500 euro, waarvan volgens Acam niet is vast te stellen of die iets te maken hebben met het raadswerk. Ook schijnt Van Oudenallen in dat jaar nogal veel gebeld te hebben, zoveel zelfs dat telefoonbedrijven allemaal onduidelijke rekeningen gingen sturen; een bedrag van 5.000 euro bleek niet meer te herleiden.
Van Oudenallen had dus de smaak te pakken. Maar het irritante aan gemeenschapsgeld is, is dat iedereen meent dat je daar zuinig en verantwoord mee om moet gaan. Dus toen Acam met haar accountantsrapport bij burgemeester Cohen op de stoep stond, kon laatstgenoemde niet anders dan Van Oudenallen verzoeken om een deel van de euro’s-met-onbekende-bestemming terug te storten in haar eigen fractiesubsidiepotje. “Dit is misschien onrechtmatig”, zei Cohen, “maar dat betekent niet meteen dat er een strafbaar feit is gepleegd.”
Trouw-columnist Elma Drayer neemt dat de burgemeester kwalijk, omdat uitsluitend de rechter daarover zou kunnen oordelen, en niet de gemeente. Nu vergeet Drayer dat de gemeente Amsterdam dat destijds prima zelf kon, zeker met een VVD-wethouder Financiën als Frits Huffnagel aan het roer. Kwade tongen beweren dat de achterovergedrukte euro’s in de PC Hooftstraat zijn uitgegeven aan dure mantelpakjes, maar dat hoort u mij niet zeggen. Aan de andere kant, een gemeenteraadslid van een pro-autopartij moet er onder haar SUV-rijdende kiezers toch ook een beetje representabel uitzien?
Momenteel zit Van Oudenallen in de Tweede Kamer voor Groep-Van Oudenallen. Ze kwam als eerste in aanmerking om de LPF-zetel van de naar de PvdA overgestapte Margot Kraneveldt over te nemen. Alleen twijfelde fractievoorzitter Van As aan haar integriteit, een woord wat hij in de Van Dale moest op zoeken. De partij waarvan de voorzitter zichzelf ooit een dreigbrief faxte, de partij die een niet bestaand beveiligingsbedrijf inhuurde, de partij die elkaar in vergaderingen vuistslagen uitdeelde, de partij van de vastgoedmaffia, de partij van de boekhoudfraude, de partij van dit en dat; ja die partij wilde Van Oudenallen niet in de Kamer. “Zo iemand is bij ons niet welkom”, bulderde Van As. Zo kwam het dat Van Oudenallen zich afsplitste nog voordat ze werd opgenomen in de LPF-Tweede Kamerfractie. Staatsrechtelijk schijnt dat allemaal te mogen.
Toch ligt Van Oudenallen om die ‘afsplitsing’ onder vuur. Op 22 november 2006 zijn er namelijk alweer verkiezingen. Als Oudenallen dan niet gekozen wordt, krijgt ze 2,5 jaar wachtgeld. Dat komt neer op een uitkering van 170.000 euro voor nog geen vijf maanden werk. De Amsterdamse heeft dat slim aangepakt, door zich vlak voor het Kamerreces te laten beëdigen. Had ze pas in augustus haar ambt aanvaard, dan zou ze maar voor 6 maanden wachtgeld in aanmerking komen. Maar volgens de logica van Van Oudenallen zijn 150 vakantievierende Kamerleden beter dan 149. “Het is belangrijk dat de Tweede Kamer compleet is, dat is in het belang van het land.”
Aan het Algemeen Dagblad meldde Van Oudenallen dat ze bezig is met het schrijven van een boek, getiteld ‘Een burger verdwaalt’. Bij deze dus een boekentip, want als er iemand weet hoe je regels kunt omzeilen is het dit natuurtalent wel.
